ZIARNO

Przeczytałam coś pięknego tj., że każdy z nas jest ziarnem zasianym w świecie i że kiedy rozwiniemy się i dojrzejemy, to wpłyniemy na cały świat, a nasza energia zasili tych, którzy właśnie jej potrzebują.

Coraz częściej myślę o tym jak łatwo sami umiemy odebrać sobie to, czego pragniemy. Czy to dlatego, że zwyczajnie nie wiemy kim naprawdę jesteśmy? Idziemy drogą, która wydaje się być nasza, ale w gruncie rzeczy wykonujemy kolejne polecenia szefa, spełniamy oczekiwania bliskich i zaspokajamy niby własne potrzeby, które jednak są sztucznie wytwarzane przez współczesny świat. 

Mi także często wszystko się plącze i wiele razy nie wiem czy to ma sens. Może dlatego tak lubię celebrować chwile, w których czuję z całą pewnością, że wszystko jest tak jak trzeba, bo Wszechświat działa prawidłowo. 

Mimo, że jakaś część mnie upiera się przy "oszczędnym trybie życia", to moja dusza postanowiła, że będzie doświadczać. Dlatego ponoć, czasami to, co mi się przytrafia mnie boli, ale moja dusza się w ten sposób uczy, bo chce być pełniejsza. I cholera czasami jestem totalnie wściekła, bo po co mi ta cała mądrość i pełnia, przecież chcę tylko dobrze i spokojnie żyć, ale nic na to nie poradzę. Wciąż dojrzewam do tego, aby akceptować siebie taką jaką jestem i żyć w zgodzie ze sobą. 

A tymczasem za oknem miękko wirują ogromne płatki śniegu. Zuza pochrapuje, Poluś czuwa...a ja spokojnie się temu przypatruję. I jeszcze moje nowe dzieło. Pufa, której dałam nowe życie. Misja zakończona. Kolejny projekt przede mną.

"To kim jesteśmy, jest zatem o wiele bardziej znaczące niż cokolwiek, co kiedykolwiek moglibyśmy zrobić." Skalscy

Chciałabym o tym zawsze pamiętać i tak chciałabym zostać zapamiętana.

:)

***